دیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaدیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaقلم موی محبت
آنگاه که بدنیا آمدم
گوئی با رنگهای محبت
رنگهای وجودم را نقاشی کرده اند
آنگاه که سالهای عمرم را
درتقویم های ٫٫ بودن ٫٫
ورق میزدم
انگار که دستهای محبت
چین های عمیق تری بر پیشانی ام
کشید
وآنگاه که خمیده تر از پیش
٫٫محبت ٫٫ را بردوش کشیدم
گوئی که خطوط ٫٫ مهربانی٫٫
نقاشی درونم را چروکیده کرد !
اما آنچه دیدم
از هرکه بود ... نامهربانی بود وبس!
با آنکه عاشقانه دوست داشته ام...
هرآنچه را که قلبی داشت وروحی
و زندگی میکرد در طبیعت خدا !!!
....
ملالی نیست
محبت اما همیشه بامن بوده است
همگام با عشقی که خداوند درسینه ام
با قلم موئی مهربانی وعشق
نقاشی کرده است
که نامش دل بود
تا در قاب زندگی... طپشی داشته باشم
در دنیائی هرچند .... نامهربان...
هرچند... غریبه با دل.....
اما پروازی باشم در دنیا
چون پروانه ای عاشق
و تا همیشه ....
آشنا با کلام زیبای محبت
تا بر گل وباغ وشمع
بر طبیعت وعشق
برمهربانی واژه ها
تنها وتا همیشه بگوید:
دوستت دارم... دوستت دارم
و وجودش
رنگی باشد از قلم اسطوره ای خداوند
۲۲ تیرماه ۱۳۸۲
از : فرزانه شیدا
برما ببخش خداوندا
مگو از عشق ...نه...
لب مگشا بر کلام زیبای عشق
که از اعتبار افتاده است
این زیبا کلام زندگی
این واژه محبت ...این یگانه امید انسان !!!
کنون اما شک است وتردید ها...
جایگزین مهر ورزی !!!
آه ...امروز چه ساده از کنار ؟؟
،، دوستت دارم ها میگذریم،،
با نگاهی پر زتردید ... با سوء ظنی دلشکننده
با ناباوری کلام ..!!
... و آه که چه تنها ...بر جای مانده ایم
چه غمگین بدنیا نگریسته
چه افسرده در بی کسی ها را
زندگی کردیم !!
راه زندگی طی کرده ...ناکرده
...بآخر میرسیم ... وآه ....
انتهای جاده ء رفتن ...!!!
افسوس ...که آندم ...حتی نگاه بر پشت سر نیز
چه بی ثمر خواهد بود!!!
میدانم ...میدانم
خدا چنین نمیخواست
نه اینگونه که ... ما برخود روا کردیم
و گناه اما ... همیشه بر گردن
سرنوشت .... تقدیر ...زندگی بود ....
چه احمقانه در تکرار،، این،،
اصرار کردیم
نه ...نه ...تقصیر من نبود !!!
سرنوشت اینگونه بود !!!
من بیگناهم
تقدیر چنین میخواست !!!
آه وای برما...
که خود تقدیر وسرنوشت در کف
همواره رفتیم
در بسته بر افکار خود....
غمزده در روزگار تنهائی
ودر حماقت... آری ...درحماقت
ره سپردیم ...
و چه بی دلیل غم خوردیم
و آه ... همواره از درون وبُرون غافل!!!
منو تو ... ما ... به چه چیز دلبستیم؟!
ازچه دل بُریدیم...
چه را جستیم ...چه را یافتیم؟!!!
وای برما !!!
....
خداوندا ببخشا برما ...
ظلم خویش برخود
حماقت یک عمر زندگی را
بی هیچ گشوده دری ..
بر دیده ونگاه ودل !!!
که ما ازخانه ء دل ....
به بیرون نگاه نکردیم
بدیدن چشم دلبستیم
وباور کردیم آنچه را چشم میدید
وگفتیم : تا به چشم ندیدم باور نمیکنم !!!
... هه...
ای وای که درانتها نیز
بی خردی یک عمر زندگی را
به چشم خویش ....خواهیم دید
و وای چه دیر است آنروز
چه بی ثمر چه بی اثر
و چه غمناک دردآلوده!!!
مانند بیدارشدن طفلی از خواب
ویا چون تولد اما در انتها !!!
اما دیگر بسی ... بیهوده !!!
باور کن ... انتها نیز امروزاست
... اینجاست!!
اما منو تو انتها ندیده
امروز بتصور ،،می بایست ها،، نشسته ایم
وفردا در تکرار ...ایکاش...حیف!!!
وقتی نپرسیدیم امروز را
تا درانتها بپرسیم از خود خویش :
چه میخواستم ... چه میخواهم ...
چه شد!!!! .....چه شد!!!!
تا گر کنون... هیچ نیستم ......
پوچ نیز نباشم بعد از این...!!!!
تو برما ببخش خداوندا ...ببخش
ویرانی دنیای مهر ترا ... ویرانی خودرا
که خود کردیم ونگفتیم که
که این خودکرده را بر خویش لعنت !!!
که این خودکرده را تدبیر هم نیست !!!
که بود اگر میخواستیم!!!
و برزبا ن ....اما شکایت را پایانی نیست
که همواره شاکی دنیائیم
و بی گنه افکار خویش!!!
در خیالی
باطل !!!... باطل ...باطل !!!!
افسوس
و.. آه ازاین ندانم کاری های نا دانسته !!!
و ببین مرا... ترا
که...چو امروز را می گفتند
آخر ین روز توست
باز لب گزیده میگفتیم:
من هنوز هیچ نکرده ام
من هنوز به هیچ نرسیده ام
من جز هیچ نبوده ام !!!
خدواندا برما ببخش
ویرانی خودرا ...دنیای عشق ترا
روزگار آدمی را
از دست خود برخود ... بر دیگری.. بردنیا
برما ببخش خداوندا
...برما ببخش خداوندا
که ما خود را آنگونه که بود...ندیدیم !!!!
...برما ببخش خداوندا....
سروده ء فرزانه شیدا
۲۴ آبانماه ۱۳۸۴
نیاز
نیاز...
من نیـازم ... یک نیـاز
گرم و ســوزان .... پُرلهــیب
آتـش عــشق سـت اندر ســینه ام
راه قلبم ، راه عشق است وامید
گـرچه می سوزم سراپا در شــرار...
در محبت چاره میجویم که باز
نور شمع زندگی روشن شود
در پیش راه
من نـیازم یک نیـاز
سینه ام از عشق میسوزد وباز
حاصل ،،بودن،،
نمیدانم کـه چــیست!!!
گـر نیـابم ،،معدن عشق،، وامــید
من نیــازم یک نیــاز
شعله ای در ســوز وســاز
عشق عالـم در دل ودر ســینه ام
میـروم ره را و گه پرمی کشم
در بهشت آبی آن آسمان
میـروم بااینکه میدانم کـه باز
درنهـایت میـرسم بر عــشق او
برخــدای جـاودان عاشـــقی
من نیــازم یک نیــاز!!!
ســروده ء فــرزانه شــیدا
دوشنبه ۲۳ آبان ۱۳۸۴
سایت جاودانه ها
