قصه ی کبوتر

 

شاید این شعر بنظر بچه گانه بیاد یا برای بچه ها

 

 

اما این خاطره ایه که در زمان بودنم در ایران

 

 

برای من درمحل کارم پیش اومد وکبوتری

 

 

در راه پله ای بسوی در پشت بام

 

 

گرفتار شده بود ومن نمیدونستم

 

 

 ایا متعلق به کسی در اون ساختمان چند طبقه

 

 

ممکنه باشه یادر بعدازظهری

 

 

 از پنجره های راه پله ها داخل شده

 

 

وراه خروج رو  گم کرده بود! 

 

 

هنوزم نمیدونم!

 

 

ولی من این شعر رو بیاد اون روز گفتم البته فرداشبش!

 

 

 یادش بخیر!

 

 

بهرحال  اگه مال  کسی بود دیگه  باید خوابشو ببینه!!!

 

 

 

 

چند روزی کبوتری  توی خونه

 

 

بدون   آشیون   ُو آب   و   دونه

 

 

اســـیر پنجره های  بســـته    شد

 

 

اونقدر زد به شیشه تا خسته   شد

 

 

نمیدونست  راه  رفتنش   کجاست

 

 

از کجا اومده از چپ یا که راست

 

 

تا که نزدیک میشدم ، پر می کشید

 

 

نه آب ودونه میخورد، نه میخوابید

 

 

اونقدر با غصه  چش بهم  میدوخت

 

 

که دلم بحال اون طفلکی  سوخت!!!

 

 

هرچی که براش میبردم ، نمیخورد

 

 

دیدنش  ؛   منو  ؛   بیادم   میآورد

 

 

هردومون    در  آرزوی      پرواز

 

 

هردومون   با    زندون غم   دمساز

 

 

هردومون   در آرزوی  ،   یه نفس

 

 

 یه  نفس   براحتی ‌،   دور از قفس

 

 

هردومون    بفکر   پر    کشیدنیم

 

 

 رفتن   و   به   آشیون     رسیدنیم

 

 

پشت شیشه ها، همه شادی  وشور

 

 

منو  اون  ،  ز شادی و رهائی دور

 

 

؛ شیشه ؛ ‌زندونی واسه جدائیمون

 

 

؛ یه قدم ؛ ...

 

 

؛ یه قدم ؛ فاصله   تا   رهائیمون!!!

 

 

ولی هردومون   ز پرواز ، ‌ناامید

 

 

شیشه ها ؛  اسارتو ُ ؛  میدن نوید!!!

 

 

همه جا     پرنده    توی   آسمون

 

 

منو اون ؛  اسیر بازی   زمون!!!

 

 

 ؛ سرنوشت ؛ اونو باین قفس کشید

 

 

  طفلکی    کبوتر  ناز و  سفید !!!

 

 

منو هم یه جور دیگه زندونی کرد

 

 

اسیر   خونه   ز    تنهائی   ودرد!

 

 

عاقبت    دلم     نیومد ؛    کبوتر

 

 

بمونه  خسته   وتنها  ؛   پشت در

 

 

شیشه  رو، بروی  اون ؛ باز کردم

 

 

اونو   تشویق ، واسه   پرواز کردم

 

 

کبوتر با   شادی  و   شور    پرید

 

 

پر زنون رفت  وبه  آسمون رسید!!!

 

 

ولی من   !  هنوز  اسیر  زندونم

 

 

  تا  ابد هم ؛  توی   زندون میمونم !!!

 

 ::::

 

هر   پرنده ای   برای    پروازه

 

 

قفسا رُو ولی ؛  آدم  ؛ میسازه!!!

 

 

خوبه آدم ؛ اونو ؛‌ زندونی  کنه!!

 

 

؛ اونو؛  توی یک هلفدونی کنه!!!

 

 

ولی خوب نیست که خودش بمونه توش

 

 

 همه ی ؛ درا ؛  بشه ،  بسته بروش!!!

 

.....

 

 

، اسیرا ،   ‌درد اسیرُو ؛ میدونن

 

 

واسه  این از    قفسا  هراسونن

 

 

یه  اسیر؛  اگه خودش گرفتاره

 

 

دیگرانُــو    به   قفس   نمیآره

 

 

منم  اون  طفلی رو آزاد کردم

 

 

دل  ویرونشُو هم ،  شاد  کردم

 

 

اگه  مال  کسی   بود    کبوتره

 

 

حالا بچه   رفته ُو  جا هم تره!!!

 

 

شایدم   اینجوری آشوب  کردم !!!

 

 

ولی آخرش بگم :  خوب کردم!!!

 

 

 

  ۱۳۶۲/۷/۲۳ مهرماه جمعه

 

 

سروده فرزانه شیدا