در کوچه باغ ترانه /ترانه های فرزانه شیدا

مثه قایقی غریبم ...تک وتنها ... لب دریا ....

نه یه پارو واسه رفتن ...نه میشه بمونم اینجا 

میدونم اون دم آخر ...چیزی از من نمیمونه 

شایدم یه موج سرکش ...ببره منو به اوجش

بکشه تا ته و عمقش ... باهمون بازی موجش

ته دریا بشه خونه ام با صدف ، جلبک و ماهی

زندگی مثل یه دریاست تو مثه قایق و کشتی

گاهی لنگر یا طنابی بسته در ساحل غربت 

نمیشی رها زساحل ، میمونی تو اوج حسرت 

درکنار ساحل غم .. نمیشه برجا بمونه

بهتراز یه پای بسته س ، توُ اسارتای دنیا 

Monday - 2013 02 September

___  طفلی تو  ___

وقتی مجبور بشی ،راهتو بگیری

مثه پروانه با شـی؛  توُ پیله ی غم

بدونی که زندگیت ،راهی درازه

بدونی که زندگـیت ،آخـر ِخـطـه

بـدونی به عاشـقی راهی نداری

دیگه ؛ رفتن ؛  واسـه تو   چه مـعنی داره؟

تا بیاد « زندگی » معنائی بگیره

طـفلی تو ! چه ساده این عمرُتو باخـتی

طـفلی تو !که پای عاشــقی نشســتی

اما دیدی ,که چه آسون،همه ی قلبتُو باختی

هیچی راحتی ندیدی ،طـفلی تو!همیشه باختی

اما  آخرنمـیدونم ،واسه چی تو زنده هــستی

نمیخوای یه بار بپرسی: تا کجا,صـبر وتحـمل؟!

بودنت  فقط  بهونه س ،که بگی زندگی کردی

دیگه حوصله نداری،  بگی زندگی قشنگه

 باز میاد« روز سـپیدی» !!!!

_____ فرزانه شیدا یکشنبه /  14 تیر / 1388_____

نمیخوام توی تردیدت منو تنها بزاری تو

همه دنیای شیدائیم داره ویرون میشه جانم

مگه حتی سرسوزن ، منو دوسم نداری تو ؟

ببین هرروز چه خاموشی نه حرفی نه کلامی نو

وقتی به شوق عاشقی ،هرروز نفسها میکشی

اما بفردای دیگه ،طعم جدائی می چشی

بمن نگو فردای ما بهتر ازامروزت  میشه 

بخدا حرفی ندارم !خوب مگه امروزم چشه؟!

منکه نگفتم یه کلام حتی به رفتن های تو  

عزیز من فدات بشم  هرجا که میخواهی برو!

ازاول دوستت دارم تا آخرش دوراهی بود 

قصه ما تو زندگی فقط خیال واهی بود!

اما عزیز دل من ،دوست دارم ، باارزشه 

گفتن این  جمله دیگه حتی بدون  خواهشه

وقتی کسی رو دوست داری حرفی که باقی نداره   

درد جدائی که میاد آدم خودش کم میاره!!! 

پس دیگه  حالمو نپرس ، اگر میری فقط برو !  

نگاتو پشت سر نیار فقط  نگا کن به جلو  

منکه پیِ ِ تو... نمیام  حتی اگه دق بیارم 

بخدا حتی بعد ازاین کاری بکارت ندارم! 

وقتی کسی رو دوست داری حرفی که باقی نداره   

درد جدائی که میاد آدم خودش کم میاره!!!

 یکشنبه 22 اردیبهشت 1387/فــرزانه شـــیدا

 تمام زندگی من
یه قصه وترانه بود
قصه ی تنهائی من
خودش یه جور فسانه بود

انگار توُ عالم دلم
کسی دلم رو نمیدید
کسی که توُ تنهائی هاش
دنیای غم رو‌، می کشید

انگار  همش ترانه بود
این زندگی برای من
قصه ی بی بهانه ای
برای آواره شدن !

آره همش یه قصه بود
تولحظه های پرطپش
یه مرغ غمگین توی باغ
با تیر غم توی پرش

آره فقط یه قصه بود
تولحظه ی  ، بی انتهام
گرچه یه روز تموم میشد
هم قصه ...هم خاطره هام!

انگار ولی بودن من
یه قصه و یه بازیه
کسی نپرسید از دلم
دلت ،چه جوری راضیه!؟

آره یه جور ترانه بود
این لحظه های سرنوشت
انگار کسی به جای من
قصه دل رو می نوشت!

خدا خودش گواهمه
دلم فقط یه عاشقه
تولحظه ی تنهائیاش
اسیر این دقایقه

آره یه جور غصه شده
این زندگی با غصه هاش!
برام همش قصه میگه
از خوبیای ، فرداهاش

بسه دیگه برای من
قصه شدن توُ زندگی
میخوام یه آزاده باشم
نه برده ای،  تو بندگی

بسه دیگه برای من 
گریه ی شب تا به سحر
شکسته بودن دلم
با قلبی زار ودربدر

نه این یه جور شکستنه 
این لحظه های سرنوشت
انگار کسی به جای من
قصه ی من رو می نوشت

فرزانه شیدا -fsh

پنچشنبه 23 مهر 1388

Farzaneh  Sheida  

 
کاشکی با ترانه ی غم ، دلی همصدا نمی شد

یا که باغم جدائی ،  کسی آشنا  نمی شد

کاشکی که دلای عاشق ، غم  دوری رو نمی دید

از کسی که عاشقش بود، اینجوری جدا نمی شد

توی بازیهای تقدیر ، دل به نومیدی نمی داد

توی دنیا تک وتنها ، اینجوری رها نمی شد

کاشکی مرحمی میساختن ، واسه دلهای شکسته

تا دیگه یه قلب عاشق ،اینجوری فنا نمی شد  ....

اگه قلبی  تو ی دنیا ، طاقت جدا شدن داشت

که دیگه دلای عاشق   اینجوری  دریا نمیشد!

اگه عاشقی دلی رو    اینطوری  فنا نمی کرد

(دل عاشق رو شکستن)" رسم این دنیا" نمی شد!

اگه دنیا هم به قلبم غم دوریت رو نمیداد

واسه دل... قصه ی بودن  , پوچ وبی معنا  نمیشد!

...

کاشکی میشد که دوباره دلی برگرده به دیروز

تا امید باتو بودن واسه دل " رویا "نمی شد !

سروده ی فرزانه شیدا / FarzanehSheida-fsh