با من بگو
با من بگو
ای شــب نشــین بــیدار دل
اکنون که در کـوچـه های خــالی شــب
،، نســیم سرد زمستان،،
عــابــری تــنهاســت
اینــک که ســتاره ومــاه
از مــیان ابرهای دلتنــگی
که فــروغــشان را به یغـما بــرده اســت
گه بگاه نگاه مــهربان خــویـش
برزمـین مـی دوزد
از مــیان مه وابر!!!
وآبــهای جــاری جــویــبارهای تاریــک
در زیــر یــخ
تــرانه ی رفــتن ورســیدن را
به تــرنــم نشســته اســت
تو در پشــت پنــجره ء اتاق تــنهائــیت
چه میکنی؟!
آیا دیوا رهای ضــخیم ء خــانه های غـریــب
ایســتاده در کــنار هــم
میــتواند فاصــله ء تو با دلــها باشــد؟!
پــیوند عاطـــفه های زلال
آیا....دیوارها را به تســلیم کشــیده اند؟!
یا این دلهاست در حصار
در حصــاره ء خــود فــرو رفــتن؟!
بامن بگو
که تنها دســتهای رســیده بر هم
قــدرت پیوســتن دارنــد؟!
...آه...
مگو جــدائی
دســتهای تـنها در پشــت دیــوارها
گلهای پـــیوند را
فــسرده دیده است!!!
که دســت دل
دیوارها را نیز به تمسخر خواهد کشـید
اگر در کوچه های خیال
،،افکار عـاشــقانه،،
در کوچه های شــهر
غـزلخوان شــبانه ها گردند
و پیوند را ترانه کنند!!
،،فاصله ،،
سخنی بیش نیست در قلب عاشــقی
باید عاشـــق بود
که راز هــمدلی ها را
در شــبهای تــنهائی
دانســته...روح را هــمدم دلــدار دیــد!
که حتی عاشقانء جدا ز یکدیگر نــیز
در احساس خویش ... همواره باهــمند
هــمواره باهــم!!!
وروح را در عـــشق
جـــدائی از عاشـــق نیســـت
ف.شیدا زمستان۱۳۶۷
