وقتی که آینه , در پیش روی تو
 تنها در خلوتها
لب باز میکند

وقتی که فقط, در کُنج انزوا
اشک از مجرای دل
به شیار چشم راه میگشاید

وقتی که خنده به قهر
در میان دیوارهای خاموش
 از لب دور میشود

وقتی که اندیشه ها
غوغا میشود در وادی سکوت
در نیمه های شب

درجمع منتظران ِسخن
 از پشت قاب چهره ی آرام
زار زار گریه را
چگونه باید خندید
فرزانه شیدا
دوشنبه اردیبهشت / 1389/02/13