اما ایستاده ام

آری ایستاده در سکوت ... بی هیچ اشکی

همواره در همانجای همیشگی ...بی آنکه بدانم چه کنم!!!

اسارتم را در دستهای تقدیر ...در دستهای بی احساس...

و بی ترحم سرنوشت .... باور کردم .

فراموش شدنم را در دیدگان خدا .

غریبه شدنم را نیز ، بادنیا...

و نمیدانم ... با چه کسی  می بایست .... تقسیم کنم

احساس غم گرفته ی بودن را !

کسی خواهان غم نیست! ...اندوهت را باز نمیپرسند

اما ...اما خندانی روزگارت را ... شریک میشوند

من اما آنجا که ....می بایست... « خود» بوده باشم،

 نیز«خود » نبوده ام!!

اشعارم بود که میدانست... «این همیشه لبخند برلب» 

خندان نبوده است... 

« تبسم»... نقاب چهره ی نگفتن بود... تا پنهان کند... واژه را !!!

وآنگاه که لبخندی کمرنگ ، لب را نوازش میداد

سوال ... پریشانیم ...میشد:  ،غمگین نیستی؟!،

از سر کنجکاوی فقط : « تو آیا اندوهگین نیستی!» ...

پاسخ اما  :

ــ «من  ! غمگین؟! » ... هه...   نه ! شاد تر ازاین، نمیشود بود!

ونگاه ، اشک چشمانم را... به تعجیل... قورت می داد!

در تبسمی پررنگ ، بر لبهای سکوت  !

وباز تبسمی دیگر ...در ختم کلام اما... در دزدیدن نگاه !

میدانی..  گاه تبسم نیز ... غمگین ترین جوابهاست..

اگر هشیار باشی!!

کاش کسی می پرسید : از لبهای سکوت : فریاد کجاست ؟!

کاش می پرسید :اینهمه غم ... چراست؟!

و باز مینشینم... به شنیدن در دودلهائی... که سکوت نمیدانست

و لبریز گفتن بود... از بی کسی ها !

من اما گوش شنیدنم... بر قلبهای تنهائی!!!

فـرزانه شـیدا آبانماه ۱۳۸۲

................................

آنگونه زندگی کن که هستی ، نه آنگونه که میخواهند باشی ! ف.شیدا