بصد آرزو زندگی باختم
به رنج وغم وغصه هاساختم
ندانسته رفتم ره مرگ خویش
خودم مرا به غمها درانداختم
به عشقت شدم واله ای دربدر
به آوراه گی، دائما در سفر
به بیماری وتب، همیشه روان
نیازم به بستر،ز سوز جگر
یگانه دلم را ، به غم سوختم
غمء زندگی، در دل اندوختم
به شبها نشستم به کنجی غمین
به ظلمت چراغ ءغم افروختم
نیازء دمی ، دیدن روی تو
رسیدن به سر منزل و کوی تو
به آغوش خود جای دادن ترا
کشیدن بجان بوی گیسوی تو
به دیوانگی رهنمونم نمود
درء بی کسی را برویم گشود
مرا ازهمه دور و بیگانه کرد
بدانسان که بامن بجز تو نبود!
کنون ناله ام را کّه خواهد شنید؟!
که برباد رفتم ، بصدها امید
دگر دیدگانم بجز سیل اشک
بدین چهره ام چیز دیگر ندید!!!
شده دل چو مخروبه ویران سرا
چو دادم ز کف عاشقی چون ترا
مرا حسرتی مانده ودرد و سوز
ز سوزم قراری نمانده مرا
۸ آذرماه / سه شنبه / ۱۳۶۲
سروده فــرزانه شـــیدا
