لـب فــرو بندم از این پس در برء دلــدار خویش
بعد از این از دل نگویم در حضــور یار خویش
دل بسوزم در سکوت و سیــــنه سوزم در خـفا
لحظه ای با او نـــگویم از دل ء بیـــمار خویش
همچــو برگی در خـــزان افتادم از چــشمان او
او که چـــیده قلب ما از شاخه ء گلزار خـویش!!
بعد از این دیگــر پـناهم سینه ء دلـــدار نیست
در پناه آن خـــدا ، خواهم مدّد بر کار خویـش
سینه میسوزم چو شمعی ،اشک میریزم خموش
در ســکوتی جاودان گریم به حال زار خویش
در پریــشان ســینه دارم ناله ها با سوز آه
لب فـــرو بندم ، نگویم بعد ازاین گفــتار خویش
در پریـــشان حالیم در خلوتی ریزم سرشــک
ســر بکوبم در خــفا بر ســینه ء دیوار خویش
در شـــب افــسردگی آزرده قـــلب و بیـــقرار
خلوتی دارم به اشک ودیده ء بیـــدار خویش
کو کسی تا بر اجل از من رساند این پیام
کای اجل! بر تو دهم این جان بی مقدار خویش
بیش ازاین صبرو قراری را ندارم کن شتاب!!!
تا ندادم جان بدست غصه ء خونخوار خویش
ناامیدم ، بسکه عمرم در سیاهی ها گذشت
بسکه کردم زندگی با غصه ء بسیار خویش
بسکه دیدم جور یا ر و قهر و بی مهری او
بسکه پیچیدم بخود در خلوت پندار خویش
بسکه عممری زندگی این سینه را درهم شکست
بسکه افتادم ز پا در صحنه ء پیکار خویش
بسکه دیدم غصه را در کنج قلب وخانه ام
بسکه جنگیدم به غم در بازی تکرار خویش
بسکه صدها چاره کردم چاره ای هرگز نشد
بر یکی ازآنهمه صد مشکل دشوار خویش
بسکه رفتم سوی یارم ، با هزاران آرزو
تا بسوزاند مرا ، در آتشء آزارء خویش
بعد ازاین از بی کسی بر دفترم آرم پناه
تا فروریزم غمم را درتن اشعار خویش
۱۳۶۵/۱۲/۱۰یکشنبه
فــرزانه شــیدا
Farzaneh Sheida
