پر میزنم در آسمان اندیشه های عشق
پروازی بر فراز ... هیاهوی شهر
آنگاه که سکوت در گوشه ای آرام
کز کرده بود!!!
وهیاهو غوغا میکرد!
؛فریاد؛ اما بیصدا
نگاه میکرد
در حنجره های بُغض !!!
و صدای بال پروازم ...آه...
در هیاهو ...گم میشد!!!
چون من چون تو چون ما!!!
شاید می بایست بر شانه فریاد بنشینم
وفغانی برآورم ، با رسا ترین صدا
تا بازگویم ترا
فریاد را بخاطر بسپار!!!
سکوت مردنیست !!!
آنگاه که انسان در ؛هستی ونیستی ؛ می میرد!!!
آندم که ؛ آه ؛ را ه نفس می بندد
وآندم که عشق وانسانیت میمیرد
در دستهای ظلم!!!
فریاد را بخاطر بسپار ...سکوت مردنی ست!!!
شعر از: فرزانه شیدا
دوشنبه بیستم اسفند 1386
