به نقش دلم  ،نقش یک گربه بود
 

که هرکس زآن قوّت اورا ربود!
 

سخن از  دلم  بود و  ایران من
 

که شد همچو این قلب ویران من

بگفـتند این گربه بس بی حـیاست
 

به پای محبــت  بسی بی وفـاست
 

روایــت به «تاریخ ما »این نبـود
 

وگر اجنـبی  ،پا به ایران گشـود

قــدم  در قــدم  گفـــته تاریخ ما
 

که دشـمن شده درجهان میخ ما!
 

چو ایران ندارد زهرکس هراس
 

شمال وجنوبش ویا ترک وفارس

ز کَّـرد وز ایـرانی وهرکه هست

هـمین مردمی پای ایران نشـست!
 

جوانـش چو ایرانی  باخــداسـت
 

حـساب وکتابش زکافر  جـداسـت

وگر گـربـه ایم وّ دراین سرزمـین
 

 دراین جـایـگه حـرمت خود ببـین
 

توایـرانی و  قـلب تو، آریــاسـت
 

حـساب توازکل عـالم  جــداسـت

چـوگفتـی: منــم «مردِ ایران زمین»
 

ویا «شیر زن »,؛مــام؛ وّ همــپای دین
 

به  ایران خـود   قــلب ِ آزاده باش
 

که ایران نبــیند ز دشـمن خــراش

وگررفته راهی ...مشوخوار وپست
 

که ایران نگاهش به دست تو است!
 

مــنوتو اگــر  درجهان ما  شـویم
 

به عشــق و محــبت اهورا شـویم   

فرزانه شیدا/یکشنبه 21 تیر 1388 

 ایران من