دیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaدیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaچه خسته ....!! ف.شیدا
چه خسته باز آمد، دلم ز آشیانه ء عشق
دگر نخواهم کرد ، گذر ز خانهء عشق
گل دلم یکروز به عشق ایمان داشت
به شاخ شاخ ء امید، غنچه ها فراوان داشت
تو شاخء عمرم را ، ز ریشه ها چیدی
تو مرگء روحم را ، به جور خود دیدی
دگر نسیم ء بهار ، شکُفتن ء من نیست
،،دوباره روئیدن،، به گُلشن ء من نیست
دگر نمیخواهم ، شکسته باز آیم
شکسته شاخم را ... به غنچه آ رایم
دگر نمیخواهم ... زعاشقان باشم
به قلب‌ء پژمرده ... گُل خزان باشم
به باغبان دیگر ... نمیدهم دل را
به او نخواهم بست ... امید ء باطل را !!!!!
گُل دل ما را ... دگر بهاری نیست
بدونء تو هرگز مرا قراری نیست
دگر تو در باغی ، مرا نخواهی دید
چو ریشه ء جانم ، ز عشق تو خُشکید
ســروده ء فــرزانه شـــیدا ۱۳۸۲
نور خدا
نور خدا
بر پیکر مرگبار هستی خویش
چشم دوخته ام
به تمنای آنچه مرا
از سنگفرش حادثه ها برپا دارد
می رفتم لیک نه در جستجوی
از دست رفته های خویش
که بارها بر زمینم کوبید
می رفتم تنها برای آنکه شاید
شاید...روزنه ای یافته
در پس دیوارهای زندگی
آرامشی یابم
ودر سایه ء دیواری ...که زمانی مانع من بود
اندکی بیآسایم !!
در جستجوی آرامشی
که هرگز نیافتم!!!
بدنبال تسکینی ...که درد رادر آن
قدرت رخ کشیدنی نبود
بیزار از ناامید ی های تلخ درونم
گریزان
از یأس محنت باروغمزده ءاندرون خویش!!!
...
می گشتم در جستجوی
امیدی که هرگز به ناامیدی نیانجامد
... آه ...
اما چه سنگین زغصه ها ورنج های درونی!!!
و چه دردناک بود... لحظه های ناامیدی!
چه تلخ بود ناامیدانه
بر هرچه هست ونیست نگریستن
وبر تلخی درون وناامیدی خویش
فائق نیآمدن !!!
افسوس که الفبای زبان من
را قدرتی بر تحریرنبود
ومیرفتم ....
آری میرفتم ...به تمنای باز یافتن آنچه
که تنم را ..یارای حرکتی دوباره بخشد
به تمنای آنچه که... خونم را
حرارات و دمای ،،بودن،، میداد
قلم را طپشی شورانگیز...!!!
میرفتم خسته پای و وامانده تن
آزرده روح و پریشان حال
لیک... در پی رهائی روحی که
به اسارتم آگه بود
ودر زمزمه درون
اندیشه ای فریاد می کشید :
پس کجاست نور خدا...تا روشنی ا م بخشد
وپی در پی در راه ...در جستجو
در نگاهی نگران وآشفته
که جستجوگر روشنائی بود!!!
ودردناک شبی بود در نیمه شب
که صدائی خفته در درون.... نجوائی سر داد
وشنیدم دل را
که نجواکنان صدایم زد
درآرامترین صدا ... تسّلی دهنده ترین نجوا
و سکوت شکست
چون نغمه ای ... که در گوش جان پیچید
شیدا...!!!
نور در درون تو می درخشد
خدا جز دراندرون دل تو نبوده است
هرگز نه بر زمین ...نه درخاک
با تمام آنچه طبیعت و آفریده اوست
بدنبال خداوند مگرد !!
آنگاه که خداوند را جستجو میکنی
درون مرا.... درون دل خویش را... بنگر
او همیشه در دلی ست
که جویایش باشد
درخشش نوردرتاریکترین شب نیز
گر نور خدا باشد ...دیدنی ست
چه در دل چه در زمین چه در آسمان
آنگه میدرخشد
که دیدنش را چشم انتظاری
احساسش را خواهان
ووجودش را حقیقی که هست
وقتی بخواهی باشد
وقتی خواهان حضورش باشی
دیده ای نمی بیند...دلی احساس نمیکند
که بر باور او ... تردید می کند
ویا از باور او ...از اعمال خویش ...
میترسد!!
تو خدایت را درسینه ... همواره با خویش
داشته ای
واو نه امروز نه دیروز هرگز
هرگز ترک تو نکرده بود
که بی او....توان بودنت نیز بامروز نبود
وگر میخواست ... میتوانست
میتوانست نبودت را
سخت تر از اینگونه که هست
به فنا برد
شــیدا !!! شــیدائیت نیز
میدانی جز برای او نبود
که در همه غم در همه درد
هرگاه بر آسمانش چشم دوختی
و زمین وجنگل ودریا ورود را
نگریستی
همیشه زمزمه ء لبهای توبود:
خدواندا هرچه آفریدی بر حق بود
هرچه هست بهترین هاست!!!
تو.... زیبائی دنیائی را ستودی
که جز از آن او نبود
خداوندی که آفریننده زمین وآسمان تو بود
و اینجاست حضور خدا
در درون هر آن دلی که میبیند آفرینش هستی را
و نورانی ست و پرتو درخشنده نور
در دلی که می ستاید اورا
تنها در درون قلب واحساس و روح تو !!!!
سورده ء فــرزانه شــیدا
۱۶خرداد ۱۳۶۵
بازنویسی ۱۳۸۶
آشیانه های شعرم به روز است
(لبخند نگاه*)= لبخند ژکوند(مونالیزا)
به درخواست دوستی بر لبخند ژُوکوُند
شعری سرودم که دراینجا این شعر رو
بیادگار ثبت میکنم : ( فــرزانه شـــیدا )
عنوان شعر: ( لبـخنـد نـگاه* )
شاید هرگز کسی....
آن لبخند را ندیده باشد ....لبخندی درعمق نگاه تو
لبخند ی که تا عمق درونم را میکاود ...
ودر اعماق دل جای می گزیند...
همانگونه که عشق تو ...دردرون دلم جایگزین شد ....!
لبخند تو... در میانه درخشش دیدگان زیبای تو....
آنگونه پابرجاست گوئی که هرگز ....
چیزی جز لبخند نمیشناسد....!
ا ما در میانه ی همین لبخند ...
غمی جاودان ... رنگ می پاشد در درون نگاه...!!!
میدانم لبهایت ...هرگز آنگونه که می بایست
نــخــندیـد
واین لبخند معصوم نگاهت نیز ...
غمناکی لحظه هایت را ...به فریادی گنگ اما رسا ....
فرمان میدهد ...
و دوست دارم نگاهت را ...
فریاد خـفته ی درون لبخندت را...
درخشش اندوه ... حزن وشادی
و نیم شوقی در میانه آن را....
که حدیث خاطره های ابدی شد...!!
تنها آنکس... که نقش تصویر ترا
رنگ میزد...
میداند لبخندء نگاه ء تو ...
در آتــشی ...مانده در زیر خاکستر نیــز
باز می گــریـد...!!!!
تنها نقاش می دانست ....
که این نگاه تبــسم وار
چگونه غمگین بود... در درون دل !!!
آخر او... غم ء درون خویش را ....
درلبـخـندء نگاه تـو ...فریاد می کشید...
تا جــاودانـه شــد...!!!
امــروز لبــخند تــو
فریاد ء مانده در تبــسم ساده و... آرام تو ...
قصــه ءهـزار کتاب...هــزار دل...
و هـزار بیــهوده گی انــسانی را ...
تجــدیـد مـی کـند...!!!
امـــروز ... همه با لبخــندی درنـگاه ...
دردی در دل... وفـریادی در ســکوت...
زندگی می کنــند !
و ژُوُکـونــدهای تاریــخ ...
دیگر آویخــته ی مــوزه لوُوُرِ جهانی
نیـــست....!!!
امروز بر چــهره ی زنـدگــی
هزار قاب عکس از هزار دل
در نگاهی خفــته در تبسمی دردناک وغمناک
آویخته ی دیوراهای نامرئی زمــین است
و نام آویخــتگی های غــمناک را
زنـدگــی نهاده اند...
درلبــخندی مبــهم میان نگاه ... در تبســمی غمناک...
در پوچی ء هـــستی... در بیــگانـگی دلــها باهم...
در ســرگردانی روح ....در آســمانی که زمینــش
تــکرار لبــخند های غــمگین توســت
در چــهره آدمــیان...!!!
در نگاه ء هزاران زن و دخــتر تاریخ !!!
ایـکاش....ایـکاش ... لبـی براستی می خـندیـد ...
نگاهــی بـی فـریاد...لبخــند میزد ...
قــلبی بی انـدوه
زنــدگــی مــی کــرد
ومــوزه ،، لوُوُر،، دنــیا
پر از آدمیانء انــدوه زده نمــی شــد....
ایـکاش...!!!
(ســروده ی فــرزانه شــیدا )
پنجشنبه 20 دی ماه سال 1386
نقاشی: مُـونالــیزا (لبــخند ژوُُکُـــند*)
(در موزه لوُوُر پاریس*) نقاش میکل آنژلوُو
نمیدونم اقای الهی قمیشی در تعریف لبخند ژُوکند
اینو هم اضافه کردند که این لبخند
در اصل لبخندی بسیار غمناک
درنگاه زنی معصوم هستش یا نه
اما درکل معنای واقعی این لبخند فریادی درسکوته
وشهرتش هم به همین مناسبت هست
وشهرت دیگه ش در اینه که
درعین حال به این نگاه ژُوکند که دقت کنید
به هر طرف برید بازهم شما رو نگاه میکنه
درست عین نگاه یک انسان واقعی وزنده
که شما رو تعقیب میکنه
واین دومین شهرت این نقاشی موندگار تاریخه
آشیانه های شعرم به روز است