دیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaدیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaخلوت دل -فرزانه شیدا
چندیست که مانده ام بخانه
بیمار دل و تک و یگانه
احوال مرا کسی نپرسد
نگرفته کسی ز من نشانه
پرسیده کسی، که او چرا رفت؟!
چُون گشته که او به انزوا رفت؟!
او زنده بوّد و یا که مرده!
گر زنده بوّد، پس اوکجا رفت!
قلبم چو دمی بگوشه افتاد
رفتم ز نگا ه و خاطر و یاد
دیدم که ندارم آشنائی
تا آید و قلب من کند شاد !!!
دیدم نطــپد دلی برایم
دیگر نکــند کسی صدایم
حـتی نشود که درب منزل
بر روی غریــبه ای گشایم
دیــدم نرود به مهربانی
نامم به لبــی و یا زبانی
تنها شده ام بدون غمخوار
با غــصه و درد جاودانی !!!
دیدم که کسی کنار من نیست
یاری بدل نزار من نیست
در دور و برم کسی نمانده
گرهم که بوّد نگار من نیست!!!
دیدم که دراین سکوت وخلوت
ازما نکند کسی عیادت
رنجیده شدم دلم غمــین شد
از آنهــــمه یار بی محــبت !!!
داند چه کـــسی که قلب رانده
ازغـــصه درون خانه مانده
رنجــــیده که گوشه ای گرفته
هرکس چوغــمی بدل نشانده!!!
داند چه کسی که درد من چیست
آگه زدرون سیـــنه ام کیست؟!
با گوشـــه نشین غـــم گر فته
جـــانانه رفــــیق آشنا نیست
گر بوده مــرا کـــسی چو دلدار
بایــد که در این زمان دشـــوار
از حــال من غــمین بپرسد
گــه سـربزند به شـــوق دیدار!
....
اما ...دل ســاده ام چه گوئی
باید دست از این وفا بشوئی
در دهر خد ا وفا کجا بود
تا با دل ساده ات بجوئی
در قلب کسی اگر وفا بود
پس از چه دلت دمّی نیآسود
هربار به هر که خو گرفتی
بر غصه و درد سینه افزود
این خلوت ما بهشت جان است
آرامش ما در این مکان است
دل با خود و با قلم ، به خلوت
فارغ ز زبان مردمان است!
بهتر که ز دیگران گسستی
تو پای هر آن کسی نشستی
آخر به غمی به گوشه رفتی
از غم دل خود زدی شکستی!!!
۱۳۶۲/۱۱/۱۴ جمعه بهمن ماه
بازنویسی ۱۳۸۶
ســروده فــرزانه شــیدا
مـــوج دریـا ســروده فــرزانه شــیدا - ف. شــیدا
ز ســوز دل ز اشــک و آه ســینه
ز ایــن دنــیای آلــوده به کـینه
ز این بخــت ســیه، این روزگارم
که هــردم مشــکلی آرد ، بـکارم
دگــر صــبر وقــراری هم نـدارم
زغمها ، تک غمی را ، کم ندارم!
دگرمحــصول غـم در مـزرع دل
شــده پربار وانواعـش چـه کامل!!!
و این دنـیا ومـردم ،این عـزیـزان
چو خاری بوده براین ســینه وجان!
غـمم دادنــد و صــبرم را ربــودند
اگــرچـه دردلــم محــبوب بـودنـد!
مــرا یاران مــن، ایــن همنــشیـنان
بـظاهرمرحـمی، باشــوق درمــان
چــو گـرگی ،در لـباس میــش بودند
بجای نــوش برمـا نیــش بــودنـد!!!
ولــی دل از ســرمــهر و صـداقت
فــدا کـرده وجــودش دررفــاقت!!!
ویــارم ! ... آن یــگانه آرزویـم !
نمــیدانم ا زاو، بایــد چــه گـــویم؟!
چه ازغمگین دلم براورسـد سود؟!
که صد چندان به رنج سـینه افزود!
ولـی او، چـون هــوای بــودنم بود
کـنارش، لحــظه آســودنم بـود!!!
هــمین دلـدار من ،این یار د یـرین
نهـانی ضربه زد بر قـلب غمگین
بــرویم بســته او، هــر راه دیــگر
ز اودارم ، درون ســـینه خنـجر!
مـن اوراهــم، به قــلبم جـا نــمودم
وهـرگـزازغـمش ،غـافـل نبـودم!
ز خود از چه نکردم من گلایه؟!
کمی باید نهـم از خویــش مایه!!!
مـنم یک ابـله دیــوانه بودم
که قلـبم را بر این دنیا گـشودم!!!
کـنون دنیای دل هـم زیــرورو شـد
به چشمم زندگی همچون عـدّو شـد
هــمه دنـیا مــرا با غـصه آزرد
مـرا تا کنـج تلـخ بـی کـسی بــرد!!!
کنـون یـارب چه سان تدبـیرجویم
غـمم را با کــدامین پــیر گــویم؟!
چـه کـس اکنون کند چـاره بکارم؟!
که دیـگر تاب نامـــردی نــدارم!
که در این بــحّر رنــج زنــدگانی
مـــنم تنـــها ، بــدون هــمزبانی!
تو گـــربر سـاحل دریــا نشـــینی
دلـم را، د رمــیان مـــوج بـــینی!
دراین دریـایـی غـم ،حـیران دردم
دل ویــرانـه را، آواره کــردم!!
تـــوکّل بر تــو کــردم از ته دل
که شــاید قایقـــم آیـد به سـاحــل
تو باید دســت من گیری به غـمها
توای پــروردگار خوب و یکــتا
که اکــنون در مـیان مـــوج دریـا
منم تــنها ترین ، تــنهای تــنها!!
مــبادا ، تو امـــیدم را بگــیری
مگــو بایـد به تنــهائی بمـیری!!!
تو تنـــها چـــاره قلـــب غمـــینی
که باید ؛ لحـظه ای؛ ما را ببینی!
فـــراموشم مـکن یارب بدنـــیا
پــناه من توئــی در اوج غــمها
پــناه من توئــی در اوج غــمها !
۲۴اردیبهشت ماه۱۳۶۲
باز نویسی ۱۳۸۶ اسفند
ســروده فــرزانه شــیدا
Farzaneh Sheida
فانوس
فــانــوس
جـان جـانـان مــن کـجائی تــو
ازچــه ازقـــلب مـن جــدائی تو؟!
روزوشـــب دیده ام به ره مـانده
منتــظر مانـــده ام بیــآئی تــو
جــان جانــان من کـجا رفـــتی
ازکـنارم بگو، چــرا رفـــتی؟؟؟
بر دل آشـوب عـشق خــود دادی
لیکن آخرچه بیـــصدا رفــتی!!!
ای جهـان! آتش وجــودم کــو؟!
شـعله ی عشــق من ندارد ســـو
پرتـو دیـد ه گان مــن رفــته
نزد قـــلبم ، نمانــده برمـن رو
شـرمــسار دل غـمـین گشـــتم
باز شــد به نـزد دل مُـشـــتم
دل به عـشقی ســپردم ودرغــم
قلـب خـودرا بدست خودکُــشتم
او کلامــش دل مــرا میُ برد
دل هــنوزم برای او میُ مــرد
گرچه این دل شکــسته شدازغم
بازهم ،غــصهء مرا میخورد!!!
او به قـــلبم هوای پاک نفــس
مرغ دل درفــراق او به قفـس
او ز دلتنـــگیم چه می دانـست
که زدل مانده ذره ای، چوعــدس
او مرا هــمچو باده ی هـــستی
شور عــشق و خماری ومــستی
روز شب در فــراق اوگــریان
تا کشد بر سرشک من دســتی
او مرا چون شراره ی آتــش
لحظه لحظه ، کـنار او دلکـش
قلب دیــوانه، عاشــق و شــیدا
همچومجنون همیشه عاشـق وش
وه خـدایا عجــب شب سـردی
تو کجائی که همـــرهم گردی
بی تو هرشـب زغصه می لرزد
میخرامــد بســوی دل دردی
یار دل ! سوی من ، بیا وببین
ای تو برتاج قلب من چو نگین
بی تو دل پرپری زند هر شب
بی تو ماندم شکسته وغمگین
ای تو تنها بهانه ی هســتی
بر دل عاشقم بکش دســتی
در شراب دوباره این عــشق
عاشقانه بده به دل ، مســتی
باتو شــادی به خانه خواهد بود
بی تو باید که دل بمــیرد زود
با تو هرروز وهرشــبی شادم
بی تو قلــبم زغصه ها فرُسود
نیسـتی که رنج دل بیــنی
اشک دل را زچــهره برچینی
کی دوباره زعاشــقی گوئی ؟؟
نکند همچو دل، توغمگینی؟!
مانده آغـوش من زتو خـالی
مرغ دل، بر کّه گسُـترد بالی
بی تو جـانا نمانده بر دل ما
شور وشوقی، حـرارتی، حالی
اشک غــم ها به غصه آلودم
زنده بودم ، ولی مگر بودم؟؟!!!
بی تو دنیــا سیاهی غمهاست
بی تو حتی دمی نیآسـودم!!
بی تو رنج و ترانه افــسوس
عاشقی، کُنج سینه ام محبوس
راه باریک ء زندگی خاموش
ای تو بر راه عاشقی فانوس
سوی قلبم بیا ، مرا دریاب
تا نرفتم زاین جهان، چو شهاب
آرزوی دلـــم شدی جانا
هم به بیداریم ...و هم درخواب!!!
اول اسفندماه ۱۳۸۶سه شنبه
ســروده فــرزانه شــیدا
Farzaneh Sheida
با تشکر از : آقای مرتضی
سایت: در امتداد لحظه ها
جهت دیزاین وطراحی عـکس بالای صفحه
از شما دوست عزیز ممنونم
