دیوان شیدائی اشعار ف .شیدا

اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheida

دیوان شیدائی اشعار ف .شیدا

اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheida

بانوی شب

 
بانوی شب
 
 
 
بر واژه ها چنگ میزنم
 
 

و دلم ....دلم بر آفتاب میسوزد ...
 
 
 
 
که مرا بر پرتو خویش باز میخواند
 
 

ومن...آه ... من ...
 
 
 
 
در سایه های ناماندگار
 
 
 
 
...هنوز بخود می پیچم... می پیچم
 
 

...وکلام عشق محو تر از همیشه ...
 
 
 
آفتاب را فریب میدهد...
 
 


در درخشش شیشه ی شکسته خویش!!!
 
 


این میان تصویر قلب شکسته ام....
 
 
 
 
درخششی دیگر دارد...
 


بر چهره شیشه ای عشق ...
 
 
 
وسنگی درکنار آن!!!!
 
 

آری بخند...
 
 
 
 
آفتاب برای من نبود ....
 
 
 
 
نه مگر برای ...
 
 
 
به رخ کشیدن تصویر شکسته ی دلم
 
 

بر شیشه تکه تکه ی  عشقی نابسامان!!!
 

اما....بانوی شب بودن نیز
 
 
 
 ...عالمی دارد...
 

حتی اگر شکسته دلی
 
 
 
 بیش نباشم...
 


و فراموش شده ای
 
 
 
در دیدگان آبی خورشید گون عشقم
 
 
 
 وغمزده ای
 
 

از نگاه خورشید افتاده...!!!
 
 


بانوی شب بودن نیز عالمی دارد...

حتی اگه همه شب.... آسمان آبیم ...
 
 
نوری از حضور عشق نداشته باشد
 
 
 
وشهاب گونه....
 
 
 
 به مرگ نزدیک گردم

...حتی اگر....هرگز باز نیاید
 
 
وهرگز باز نپذیرم شکسته دل را


دوباره عاشقی کردن!!!
 


بانوی شب بودن نیز عالمی دارد
 
 
 حتی در تنهائی که
 


...آه......چرا کتمان کنم؟؟!!!
 


همیشه بانوی تنهای شب بوده ام
 
 
....همین !!!


و گم شده در دروغ
 
 
 
دلباخته بر خیال!!!
 
 
 
 همیشه بانوی شب بوده ام!!!!
 
 
 
چهارشنبه 21 فروردین1387
 

ایکاش بال کبوتری بودم

 
 
 
به مناسبت روز:" زن
 
 
 
 در حاشیه ها ایستاده ام
 
 
 
 
در نگاه به
 
 
 
به عبور لحظه ها 
 
 
 
شتابها ، پاها ،نگاه ها
 
 
 
امید ها نومیدی ها
 
 
 
..." آه...
 
 
 
در حاشیه ایستاده ام
 
 
 
وتفاوتی نمیکند....
 
 
 
 پا بر سطح پیاده روئی،
 
 
 
 نهادن گام بر کوچه های خیابانی
 
 
.... یا رهگذاری!!!
 
 
 
در حاشیه ،  پنهان بر جا مانده ام
 
 
 
وبوته های تردید  احساسم
 
 
 
درکناره های دلم می روید !!!
 
 
 
هستم ؟!   یا نیستم؟؟!!
 
 
 
وجودم آیا حضوری نیز دارد
 
 
یا در شکل سایه ای ست ...
 
 
در پشت پاهای مرد؟!!!
 
 
کیستم ؟!
 
 
 سایه  ای از او یا حتی خود نیز
 
 
 
 بی سایه؟!
 
 
روزمن؟! ...
 
 
معنایش چیست؟!
 
 
 
بهانه اش چراست؟!
 
 
 
آیا در میان گامهای رفته ی دیروز
 
 
 
 با امروز
 
 
چیزی از من  بجا مانده است؟؟!!
 
 
 
من ِ " من"...  کجای احساس...
 
 
 گم شدم ؟!!
 
 
 
در کجای نگاه تو... هیچ شدم ؟!!
 
 
 
در کدامین برزخ افکاری
 
 
 
 به هیچ سپرده شدم؟!
 
 
 
من فاطمه (ع*) نیستم
 
 
 
مشعلی بر دست چون مجسمه ای
 
 
 ایستاده در میان آب
 
 
 
به سمبل آزادی نیز نیستم!!! 
 
 
اما من هستم
 
 
من ، من هستم... با تمامیت بودنم
 
 
با تمامیت احساس ...
 
 
 
در اوج سلامت عقل...
 
 
 
در کمال مطلوب یک" بودن"
 
 
 اما بی معنا !!!
 
 
 
روزم از آن تو !!!
 
 
 
تبریک برتو باد!!!
 
 
 
که توان گفتنت بود
 
 
 
 وآزادی رهائیت!!!
 
 
روزم از آن تو که ترا
 
 
بر وزنه  هم بگذارند  وزنی داری
 
 
 
مرا بی وزن و با وزن نیز
 
 
اعتباری نیست!!!
 
 
 
روز زن بر آنکه باید ...مبارک باد
 
 
 
بر فاطمه(ع*) وبر زنانی که
 
 
 
حضور داشتند  و  وجودی!!!
 
 
 
حرمت داشتند واعتباری!!!
 
 
 
من در حاشیه ایستاده ام
 
 
 
 
در نگاه به
 
 
 
 عبور لحظه ها ...
 
 
 
شتابها ، پاها ، نگاه ها
 
 
 
امید ها ، نومیدی ها..." آه"...
 
 
 
ایکاش بال کبوتری بودم
 
 
ایکاش....!!!!
 
 
 دوشنبه بیستم اسفند 1386
 
 
 
 از: فـرزانه شــیدا
 
 
 
فریاد را بخاطر بسپار
 
 
 "سکوت" مردنی ست!!!
 
 
 
 ف.شیدا
 
 
 
 

سال نو وبهاران  بر یکایک دوستان عزیز

 

 آشیانه شعر مبارکباد

 

 

امید  در زیر سایه مهر ولطف پروردگار یکتا

 

 

همواره موفق شادمان وپیروز باشید

 

 با تقدیم احترام : فـرزانه شــیدا

 

 

Farzaneh Sheida

 

Image and video hosting by TinyPic

فریادرا بخاطر بسپار

 
 
پر میزنم در آسمان اندیشه های عشق
 
پروازی  بر  فراز ... هیاهوی شهر
 
آنگاه که سکوت در گوشه ای آرام
 
کز کرده بود!!!
 
 وهیاهو غوغا میکرد!
 
؛فریاد؛ اما بیصدا
 
نگاه میکرد
 
در حنجره های بُغض !!!
 
و صدای بال پروازم ...آه...
 
در هیاهو ...گم میشد!!!
 
چون من چون تو چون ما!!!
 
 
شاید می بایست بر شانه فریاد بنشینم
 
وفغانی برآورم ، با رسا ترین صدا
 
تا بازگویم ترا
 
 
فریاد را بخاطر بسپار!!!
 
 سکوت مردنیست !!!
 
 
آنگاه که انسان  در ؛هستی ونیستی ؛ می میرد!!!
 
 
آندم که ؛ آه ؛ را ه نفس می بندد
 
 
وآندم که عشق  وانسانیت میمیرد
 
 
در دستهای ظلم!!!
 
 
فریاد را بخاطر بسپار ...سکوت مردنی ست!!!
 
 
شعر از: فرزانه شیدا
 
 
دوشنبه بیستم اسفند 1386