واژه ها- ترانه ی شکفتن /بیدار /اشعاری از فرزانه شیدا

 

واژه ها گریانند...

 

 واژه ها بی تابند

 

  واژه ها حیرانند....

  

واژه ها سرگردان

 

  واژه ها بی سامان

 

  و دلم می پرسد ...

 

 غمزده شکوه کنان

 

 پس  چه شد   واژه ی  شاد؟

  

روح  لبخند  کجاست؟!

 

  و دلم می نگرد... بر دلها ..

 

 و خود این میداند

 

که گناه از قلم و.... دفتر نیست

 

روح سرگشته انسانی ماست

 

که به هر واژه ی غم...

 

.. جان بخشید

 

تا بگرید با بغض.... یا  نٍشیند درغم

 

یا که در طعنه بگوید حرفی

  

تا توانی...  تو به میل خود و  دل

 

نقد    و تفسیر    کنی!!! 

 

واژه ها ...

 

واژه ی  دیروزی و دیرینه ماست

  

ومن این میدانم...

  

چاره ای باید جست 

 

باید اما دستی بر سر واژه کشید 

 

روح را باز به آغوش گرفت

  

تا به الفاظ و قلم جانی داد 

 

تا بگوید همه آن حرفی را ... 

 

که بدل جسبیده ست 

 

و دلیل غم ماست!!!

  

یا  برای دلِ  دفترها  گفت!!!   

 

واژه ها می خندند 

 

گر تو خندان باشی 

 

واژه ها مجنونند  

 

  گر تو عاشق باشی 

 

واژه ها را ز حصار.... 

 

چه کسی....کرده رها؟!! 

  

 واژه می میرند

  

گر تو ساکت باشی !!!

 

گر تو ساکت باشی !!!

  

 

از : ف.شیدا  ۱۷اسفند

 

۱۳۸۴

 

 

 

کسی می خواند

صدائی از آنسوی زمین شاید

یا از ماورائی دیگر

وروح در خلسه ای آرام

به طبیعت پیوند میخورد

با نسیم با شبنم با باد

با برگ لرزان بر درخت

با چشمه رود دریا

وآوائی تکرار میکند

در تمامیت بیصدائی

ترانه ی شکفتن را

آنگاه که در دلی عشق جوانه میزند

وگوئی طبیعتی دردرون جان میگیرد

وروح در میابد آزادی

جز در ترانه دوست داشتن نیست

در باغهای سرزنده ی عاشقی

ای ترانه خوان سرزمین عشق

دیگربار منتظرند

دلهائی که در خلسه ی بیصدای روزهای در گذر

در جستجوی صدایت سرگردان مانده اند

بخوان...آری دوباره باز بخوان

ترانه ی عشقی را

که جویای شنیدنیم

بر آن دل که زندگی میخواهد

در طپشهائی بنام عشق

***

آه ترانه خوان سرزمین عشق

تو نیز میدانی 

تنهائی  ز خاطر نخواهد رفت

مگر آندم که سکوت انزوا را

ترانه یع شق

با صدائی آرام ودلنشین 

از ماورای دنیائی دیگر

به نجوا مینشیند

ای ترانه خوان سرزمین عشق

تشنه ایم  آری تشنه ی ترانه ایم

وقتی که رسم زندگی

در عاشق زیستن است

 بخوان ترانه ی عشقی را

که فراموش گشته است

تا دوباره باز بشنویم 

دوستت دارم  را

بگذار دل آرام گیرد

 سر برشانه ی عشق 

ف.شیدا/ نهم اسفند1385

 

 

بیدار 

بدل آرامشی در خواب می جستم 

که انهم در پریشانی, مرا بیدار می سازد  

  و می بینم که خواب دیگران مانند ظلمت 

سخت وسنگین است  

و در آرامشی خفتن  

 خیالم را تمسخر میکند

با نیشخند تلخ تاریکی ...

 شب آرام است ومن با واژه هایم مانده ام تنها

خیالم میرود همراه اندیشه

بدنبال شب رویائی شاعر

کمی تاریک میگردد

به ابری نور مهتابم

و  ابر آرام

بیک بوسه جدا میگردد

 ازآغوش  ماه شب

 ستاره در نگاهم میزند چشمک

و بیدارم ... 

سکوتی سخت و سنگین است

کسی شاید بغیر از  

دیدگانم باز بیدار است 

کسی شاید به شب با روح بیداری

درون خلسه ای

... نجوا به  شب دارد 

کسی شاید

میان انتظار و لحظه دیدار 

 زمان خواب را رویا کند

در شوق بیداری

که فردا را ببیند در نگاه او 

میان وعده گاهی 

 روشن از آن دیده ی  آرام

که بر او همچو آغوش است

   دلی عاشق بیک رویا

باوجی همچو پرواز است

واوج عاشقی زیبا 

محبت در نگاهش رویش یک عشق  

و عاشق زندگی کردن

چو یک رویاست

و جز او قلب غمگین

 هم ندارد خواب  !!!

و آن بیدار روح غرقه در افکار 

که میجوید جواب از هستی و بودن...

و چشم شاعری 

 می بیند این ,شب زنده داری را 

که بیداری دلیلش هر چه هم باشد

میان  زندگی با عشق و شور وغم

به عرفان میرسد احساس یک بیدار

... وشب آرام ...

به راز این « سکوت » خود

به  دل گوید:

به آرامش  دلت  را  آشنا  گردان

به آرامش

 تو  معنای سکوت زندگی دریاب

و دل را هم رها کن از  اسارتها

مگیر ازاو نوای عاشقی ها  را 

مگیر از او طپش های محبت را

خدای   عشق  بیدار     است

و می بیند دل ما را   !!!

از ف.شیدا 

16/2/1385شنبه

 

...و ما چون قایقی جا مانده از دریا..../ شعری از فرزانه شیدا

(...وما چون قایقی جا مانده از دریا....)

گــریـزی نیــست

نـگاهـم را گـریـزی نیــست

ز ظلــمت خـانه شــبهای انـدوهـم

بسـوی روشنی های ســحر

در بـامــداد روشــن فــردا‌

که آخــر نام ،،امروز ی ،،  دگـر بر خـود گــذارد باز!!

ز فـــرداها دگـر ســـیرم

ومــیخواهم دلــم را در خـفا

در ظلــمت آن تـک اتـاق کـهنه ی دیـریـن

ز چـشم آنهمه کاوشگران ،، بی خبر از خود،،

ولی در خویش خـیالی های دانـائـی

زاسـرار نهان ،،مردم در خود،،

که جز مشتی سخن بافی ...ندارد پایه واصلی

همـیشه تا ابد پـنهان کنم در تک اتاق خویش

واشـکم را به ظـلمتها کنم جاری!!!

چه بـیزارم زاین سـان مردمی از سرزمین

ومـأمن عـشق ومـحبتها !!

در ایـرانم ویا با نام ایـرانی!!!

چه بـیزارم ز اینسان مـردمی

غـرقه به خـودخـواهی!!

وحتی ازخود واز زندگی غافل!!!

دگر حتی نمـیخواهم

که دستی از سر مهر ومحبت نیز

نـم اشـک دلـم را

ازشـیار چـهره ی غمگین وغـمبارم بسازد پاک!

دلم آزرده شد از مردم ناپاک!

مرا با مردم دنیا... چه خوبان وچه بدخواهان

دگـر هرگز نباشد کار و فردائی!!

مرا با این جهان غرقه در ظـلمت

که خـورشیدی به قـلب آسـمانـش

مـیدرخـشد لـیک بـی نور اسـت

،، ز ظلمتهای چشم کور انسانی ،،

دگر کاری نباشد از سر حتی تـفــّنن نیز!!

مرا درخلوتم در ظلمت شـبهای انـدوهـم

اگر جز سـردی غمها... بـرودت های تنـهائی

ویا جز آه سردی... از دل افسرده ومغموم

پس ازاین... همنشینی نیست

ولی  اینگونه آزادم... که من اینگونه بی قید و رها

از دشـمنی های جـهان هــستم

اگـرچـه سـوزش دردی

درونم را لبالب غرقه در غم میکند از یاد این دوران

زاین دُون مـردمـان خـالی از ایـمان!!

رهایم بعد ازاین امـا ...

دگـر از قـید وبـند اینـهمه تزویر

رها از دیـدن صـدها دروغ تلـخ

هـزاران جـور انـسانی... هـزاران درد بی درمان

وصدها مـردمـی.. وامانده در درد وپریشانی

نـگاهم تا درون سـینه ام از درد مـیسوزد

ودسـتم را تـوانی نیـست

که بگـشایم دمی بر غـصه های تـلخ انـسانـی

که خـود هم یک بـشر... یک بنـده ی خـالـی ز قـدرتـها

وسـرشـار از غـم دنـیا

هـنوزم .... همـچنان در سـینه میـسوزم

 ز این فـرق و تــفاوتـها!!!

****

وشـب را دوسـت مـیدارم

که گـر نـوری درونـش نیـست

تـظاهر بر درخـشش هم نخواهد کرد!!

وپنـهان هم نمـیسازد

 که جز ظلمت ندارد در دلـش رنـگی

ویـکرنگ است

وصدقش را ،،هـــــمین ،، پُر ارج میسازد!!!

****

ولی ،، روز.... ودرخـششهای خـورشـیدی

که روشـن ساز وپـرنـور اسـت

نـدارد این تـوانـائی...که گوید بردل سـاده لوح انـسان

که در ظـلمت فـرو رفتــیم!!!

که در تاریکی روح نـگون بـختی

همــیشه در میان صدهزاران مـردم خـاکی

غـمین وبـی کـس وتـنها وبـی یـاریـم!!!

بـدردی هـمچنان پـابـند وزنـجیرو گـرفـتاریم

***

و اینـها جـز فـریبی نیـست

که ما در ظـلمت وجُـرم وگُـنه غـرقیـم

وخـورشـیدی به تـزویـروریـا

بر هـر گـناه تـیره  ی انـسان

ز رحــمت نـور مــیپاشــد!!!

خــداوندم ... بـزرگـی غـرق رحـمت هـاسـت

که اوهـم ...همچنان می بــیند و

هــمواره در هـرروز انـسانی

گــناه تـلخ انـسان را...تـماشـائی دگـر دارد

وهــمواره بـسی بخــشنده وپـرمــهر

امـــیداین بــشر را ...هــمچنان دارد جـوابـی

 در پـــس هـر یـک دعـای او!!!

کـه او یکــسر هـمه بخـشش ..که او یکـسر هـمه

مــهر ومحــبتهاســت

خـدایـم ..مظـهر لطف و عطـوفت هـاسـت!!!

*****

و صـد افــسوـس.....

ز این نــیرنگهای تلــخ وغـمباری

که چــشم آدمی را لحظه ای از آن گریزی نیـست

ومـن هـم باز می بــینم

به نــوری درخــفا ..اما

که یک تاریکی مطلــق ...بروی روح انسانی ست!!!

***

چـــنین نـوری نمــیخواهم

نمــیخواهم که مــنهم

چــون هــمه مــردم به خــود هـم نـیز

دروغــی گفــته و در روشــنی های... هــرآن  روزی

ببــندم چــشم خود بر آن حــقایــقها

ویـا چــون دیــگران.. تــنها ...

به  کـاوش های رنــج وغـصه و انـدوه پــنهان

جـهان ومـردمــم باشـم!!!

کـه در این آشـکارا  درد انسـان هم

نــبوده ... هرگـز امـا ... یکّــه  درمــانی!!

مرا درســینه غــمگین بـودنم کـافـی سـت !!

که پـنهان غصه ی دیـگر کـسان را

ارج بـگذارم

وگـر کاری ز دسـتم برنـمیآید

نمـک پاش دل مـردم نـباشم باز

ورنـج دیـگران را

رنـج وانـدوه دلــم دانـم!!!

ودر خــلوتگه خـود

 برهمه دلهای غـمناک جهان خوانم

دعــائی را...که زآن قلب خدا هم بـنگرد...

انـدوه ورنـج وغــصه ی ما را...

که در ایـن بـودن غــمبار

هـمه تـنها دلی غـمبار و درد آلود وغــمگینیم

همه افـسرده ازاین بی بها دنـیای پرکـین ایـم

جـهان یکـسر نمی ارزد

به رنـجی اینــچنین درروز وشـبهای مـنو دنـیا

ولی افــسوس

جـهان تلـخ وغـمگینی سـت

جـهان تلـخ وغـمگینی سـت!! 

و ما چون قــایقی جـا مــانده از دریا

هــمه وامـانده در دنـیا.... 

فقـط وامانده در دنـیای غمـگینیم

۲۸ آذر ۱۳۶۴

بازنویـسی و  ویـرایــش: ۱۳۸۶

 ســروده : فــرزانه شـــیدا