نمیدانم ..تا..هر..چه...پیش آید!!!...؟؟؟(یادگاری)

 

 نمیدانم ..تا..هر..چه...پیش آید!!!...؟؟؟

_____________________________________ :

 

خزان بر باغ قلبم   سایه افکنده به صد خواری
 

 نمیدانم چه پیش آید؟
 

 نمی خواهد ببارد آسمان یک قطره  رویای بهاری!
 
 
گو چه پیش آید؟!
 
 
نگارم رفت ودل افتاده  آخر، درغم   وزاری
 
 
بگوآخرچه پیش آید؟
 
 
 
بهارم سر شد اندر، ناله برگ دلم، دربیقراری
 
 
 تا چه پیش آید؟!
 
 
 بدنبال رهی آواره ام در  کوچه ی شب زنده داری
 

 هر چه پیش آید!!
 
 
 شکستم هر دمی در خلوت شبهای تاریکم  به تاری
 
 
تا چه پیش آید؟!
 
 
 شدم  خاکسترعشقی ، نشسته دردم ودود و غباری
 

 گو چه پیش آید؟!
 
 
 در این غمها شداین  دل هم،  زخود حتی،  فراری
 

 تا چه پیش آید؟!!
 
....
 
ولی بس باشد این دیگر، ببینم  سینه را، در سوگواری
 

 هر چه  پیش آید!!
 
 
 رهانم سینه را زین پس   دگر زین   بیقراری
 

تا چه پیش آید!
 
 
 رهم این د یده را از سوزش چشم انتظاری

 
 هر چه پیش آید!!
 
....

 
دهم زین پس به امیدی... به قلبم باز دلداری
 

 چه پیش آید!!؟
 

 به اشکم  میدهم ... ا مید  دل را  ، آبیاری
 

 هر چه پیش آید!!
 
 

 گلی می رویم.... اندر  گلشن ... امیدواری‌

 
 تا چه پیش آید!!
 

 هرآن آید مرا در حسرت هر لحظه اینسان  جانسپاری

 
 وه چه خوش آید !
 

 

 نگه دارم دلم را از برایش* یادگاری *
 

 تا چه پیش آید!!!
 
  
 
۱۶اسفند ۱۳۶۶

 

 

* ویرایش ۱۳۸۷ *

 

 

 ف.شیدا - فــــرزانه شــــیدا

 

  

Farzaneh Sheida

نمیدانی( سعادت )

 

 

نهم سر را بروی شانه ات  با قلب   غمدارم

 

 

ز نومیدی نمیدانی چه دردی در درون دارم

 

 

نمیدانی به یأس دل چه سان این سینه می سوزد

 

 

مرا این سوز جانفسرا ، دهد  آزار بسیارم!

 

 

نمیدانی به هجرانت چه بغُضی مانده در سینه

 

 

بسان ابر پر باری زقلب و  دیده     می بارم

 

 

نمیدانی اگـر از تو ،  گذشتم   با   دلی  عاشق

 

 

زاین ؛رفتن؛  خداوندا  ، چه درد آلوده بیزارم!

 

 

نمیدانی که اشک من زدرد ومحنت عمریست

 

 

که درآن رنج تنهائی  ،‌‌ به سختی   داده آزارم

 

 

نمیدانی به چه شوقی بباغ  عشق  بالیدم

 

 

کنون پرپر شده یارا گل قلب نگون بارم

 

 

من عاشق به عشق تو همیشه باوفا بودم

 

 

؛جدائی؛ را پذیرفتن ، نمی آید به پندارم!

 

 

تو میگفتی چدائی را زمن هرگز نمیخواهی

 

 

کنون باور نمیدارم به رفتن کردی اصرارم

 

 

بمن گوئی برو یارا، سعادت پیش پای توست

 

 

سعادت را چه  میبینی؟ چو من دورم ز دلدارم

 

 

بگو یارا سعادت چیست ـ سعادت دلشکستن نیست

 

 

سعادت کو که من هردم، چنین گریان دل وزارم!

 

 

سعادت گر چنین باشد  ،  سعادت را نمیخواهم

 

 

زتو گر بگذرم روزی ،   به بدبختی به سر آرم

 

 

کنون چون ترک من کردی برو راهت نمیبندم

 

 

بروتا من  به تنهائی  ،  بگریم بر   شب تارم

 

 

مرا باور نمیداری ،  به احساسم دودل هستی

 

 

به شک بر من نظر دوزی ، کنی هر لحظه انکارم

 

 

تو از دل بی خبر بودی که تو خود قلب من بودی

 

 

ندانستی که در عشقت من عاشق گرفتارم

 

 

نمیدانی به پای تو سراسر عشق  وایثارم

 

 

به هر مــیدان  به جان   ودل  به پیکارم

 

 

فقط از روی غفلت ها تو ترکم  می کنی امروز

 

 

بخواب اندر دل غفلت که من از غصه بیدارم!

 

 

چه  سان باید بتو گویم  : توئی هستی من یارا؟

 

 

توئی تا لحظه ی مرگم یگانه یاور ویارم

 

 

چرا باور نمیداری که در قلبم توئی تنها

 

 

چه سان باید بتو گویم:

 

 

  تـــرا مــــــن « دوســـت مـــــی دارم»!!!!

 

 

  تـــرا مــــــن « دوســـت مـــــی دارم»!!!!

مثلث عشق

 

 

گوشه اى ایستاده بود ...

 

 

 

وبر کنج آبی نگاهی زیبا می نگریست....

 

که در گریز بود از نگاه او ! ...

 

 

...در کنج دیگری ...اما ...

 

 

 

عشق زاری ها داشت...

 

 

در شکسته شدن دلی...

 

 

 

 

که عاشقانه دوست میداشت

 

 

 

مثلث غمناکی بود این مثلث عشق.... نه ؟...

 

 

 

مثلث غمناکی بود! ....غمناک!!!

 

 

 

 

دوشنبه 16 اردیبهشت1387

 

 

 

 ف.شیدا - فــــرزانه شــــیدا

 

 

 

Farzaneh Sheida