عــشق ناب

 باو که خود بی قلم میخواند و

در بی کلامی خویش قلم احساسش فریاد میکشد

تا شبــشمار لحظه های عشق باشد:

  عــشق ناب 

با  بوســه های   محـــبت ز شــور عــــشق

تا   بیـــکرانه هــای    دلـــم آب     میــشوم

در ســوز و  چــنگ و صــدا ها  و نالـــه ها

در دشــت سـینه ی خود چون سـراب  میشوم 

در ســـوز  و ســـازِ   محـــبت    بـــپای دل

 
هم ساقی و هم مّی زده , هم  شراب میشوم

تا گـــو یمت به  چه سـان روز مــن گذشت

در خـلوت تو آمده ...رویا  و خـواب میشـوم

 
با مــن  تـرانهی عشـــقی چـــو  سر دهــی

خود  کنج معبد و ..عارف  و محراب میشوم

تا  دل  ســتانم   و  مالک   شوم   دل     تـرا

تا  پای  جان سخن  از  عــشق ناب  میشوم

با  هر ترانه  و  ناله سوز  و سرودی عشق

خود همره ء .. .ره عشقی   صواب  میشوم

 
بامن ترانه خوانِ  دلی .. ای همصدای من 

منهم به شب زده مهر تو ...مهتاب  میشوم

در  هر قلم کشیدن  و دل  دادنی   باین  قلم

منهم  به گوشه خلوت تو   پرتاب میشوم!!!

من بی کلام وبی قلم وبی شعر وبی صدا ؟؟؟؟!!!!

 
شوخی مکن   که   جمله جمله   باتو

((((( بی حساب میشوم ))))!!

شعر از فــرزانه شــیـدا

شنبه بیست و چهارم آذر 1386 

تونمیتوانی از گذشته خود فرار کنی اما میتوانی

از آن در ثبت آینده  خویش استفاده کنی

پیر شب

بیرون از این خلوت....شبی خاموش

چون پیری سال دیده

در سکوت رمز آلود خویش

به تفکر نشسته است

دیده ستارگان از پشت پنجره

در پی دیدگان بیداریست

که همنشین تنهائی او باشد

نفس های ممتد وآرام خفتگان

گوئی بدو آرامش می بخشید

ونجوای شب زنده داران

 با زمزمه آرام شب... درهم  میپیچید

واو مهربانانه مینگریست

پیر شب در سکوتی رمز آلود

در همدردی با پریشانی های دل بیداران!

میداند او که این گذر آرام لحظه ها

پرماجراست حتی درسکوت

ومیداند در پس این سکوت

رودهای بسیاری جاریست

چه از دیده گان

چه از سرچشمه های‌آرام

 که گاه تند وپرشیب

وگاه آرام و بیصدا

در گذار است چون زندگی آدمیان !!!

پیر شب

طپشهای آرام زندگی را دوست میدارد

همچنانکه آدمی را

وبر امید ها وآرزوهای آدمی

مهربان وآرام چشم دوخته است

و میداند پر طپش ترین دل

غمگین ترین دلی است

که زندگی را سر میکند!!!

ایکاش ...آرامش عمیق او

طپشهای دل بیقرار را

در ماجرای روزگار

ارامی می بخشید در سکوت آرام شب

که بسیارند بیقراران شب

در طپشهای مداوم زندگی

در هزار گونه گی ایه

اندیشه های دل

و پیر شب مینگرد در سکوت

وسکوت !!!

سروده ف.شیدا/ فرزانه شیدا

گامی بردار...

گامــی بـردار....

هزار باره مهتاب را با خویش همراه میکنم 

آندم که نگاه ماه مرا می پآئید

ومیدانم در کوچه های شب تنها نیستم

وستاره های نیز درگوش ماه...

آرام آرام ... پچ پچی راه انداخته اند 

چه میگوئید؟؟؟ ... ازچه... ازکه سخن میگوئید ؟!

از من؟!... منکه شاعره مهتابم

...ورهگذر شبها؟!

منکه تنها آشنایم شمائید

 وتنها همره شبهایم...

 گامهای شما در کنار تنهائی من؟!

آرام ...آرام سخن بگوئید ...راز شب

 ،،در سکوت ،،آن نهفته است

...گوش کنید

پــیام ســروش را که میگوید ...

از زندگی تا زندگی...

 تـــنها گامــهای تـوســـت

گامی بردار تا همیشه یک قدم برداشته باشی

ایســتادن را مــعنائی نیــست

برو حتی اگر ...

اگر دیــوار... انتــهای رســیدنـت باشــد

از دیوار اگرچه گذری نیست ...اما..

  همـــیشه راه دومــی هــست...همـــیشه!!!

برو...  راه دوم نیز انتخاب توست...

برو اما هرگز بر جای نیـایـــست ..

ایســتادن یعــنی مغــلوب شــدن

 تو زائیــده آن نیــستی...

 هــرگــز نــخواهی بــود

برو...ایســتادن یعــنی مغــلوب شــدن!!! 

از شب نیز هراس مکن...برو...

 سـروده ی  فــرزانه  شیــدا

دوشنبه 19 آذر1386