می بازمت -شعری از فرزانه شیدا

می بازمت

می بازمت به هیچ آری به هیچ وهیچ

آنگه که قلب من سرشار عاشقی ست

میگریمت به درد آری به  اشک سوز

آنگه که روح ءمن آبی تر از  تو بود

در قطره ها ببین  این قطره های اشک

صادقترین سکوت  درحرف قطره بود

میخواندمت به عشق ... آنگه که راه تو

همراه ء من نبود!

آگه   نشد   دلم ... بارء دگر  ز غم

تکرار  قصه بود  این دم  دوباره هم

آری  بپای  دل  میسوزم    و سکوت

بُغضی دوباره  داشت درخلوت وجود

آخر چه گویمت ؟!!   میترسم از نگاه

شاید که  چشم من ....خواند  ترا به آه

میترسم از کلام  ....از واژه های  درد

ترسم  بسوزیم  ....    ترسم بسو زمت

غمگین تر از دلم  ....امشب  کسی نبود

آری  دوباره عشق .....قلب ء مرا  ربود

گفتی که رازتوست ... این عشق ءآتشین

آه ای خد ا  خدا ...  اشک ء  مرا  ببین

کردم  گُنه  مگر ....  در شورء  عاشقی

جز رازء عاشقی .... چیزی زمن  نبود

در  آشیانء  شعر ....  در کُنج ء خلوتم

آغوش شعر من .....   شد تکیه گاهء من

با من کسی  نبود  ...    جز  واژه و قلم

خلوت  چه خلوتی ... سرشار درد وغم

اما به   خلوتم  .... گه  دل  نفس  کشید

گه شور گریه ها ....  نقشی  دگر کشید

شد حامی دلم... هر واژه ... در سکوت

میراث من ز دهر....   جز خلوتی  نبود

اُنسی  شبانه  بود ....  در کنج ء  خلوتم

از چه زدی ...  چرا ؟  این  خلوتم  بهم

 می بازمت  کنون ...درمانده ...   بیقرار

 میمیرم  از  درون ...  در  عین   انتظار

میسوزم از درون  ....   اما   به  آشکار

اشکم  بپای   تو... آری . ..  برو... برو

میگریمت  کنون. .. درمرزی  از  جنون

میخواهمت  ز دل ... در چشم پر ز خون

میگویمت   ترا   ...    در اُوج ء  عاشقی

آبیء  عشقء  من ..... پروازء  من  توئی

اما قفس مرا ...  در بست  و ساده   گفت

از خلوت ء  قفس ....   جائی   دگر  مرو

اینجا  حریم ء  توست ....  تنهائی  و  قلم

شعرت بخوان به عشق .... د نیا بهم مزن

اشکم  بپای تو ....  آری  ...  برو...  برو

اینک که با خلوص دل..... دل  داده ام بتو

شعر از فـــرزانه شـــیدا

  26   دی  1385

 

آشیانه های شعرم به روز است