دیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaدیوان شیدائی اشعار ف .شیدا
اشعار فرزانه شیدا -Farzaneh Sheidaحقیقت -شعری از فرزانه شیدا
به هرجا جستجو گر دیده ی خود را
کنم راهی
نگاه بی فروغم ...خسته ای سر درگریبان را
دوباره باز می یابد
که غمگین مانده ورنجور
به هرسو دیده گانم میدود...
مأیوس وسرخورده... نگاه پُر زفریادی
بروی چهره ی من میشود خیره!!!
وناگه سر فرود آرد ...به معنای
همه تن خستگی های پُر از حرمان!!
... بدون آنکه آرامش بگیرد باز!!!
به هر کس دیده گانم چشم میدوزد
به هر سوئی...تبسم های تقلیدی
برویم میشود جاری!!!
که گر حتی بخواهم ...بر دلم رنگی نمی بخشد!!!
(چو بی معناست)*!!!
اگربینم زنی، مردی..جوانی ... پیر سالی را
بروی چهره ها پاشیده... رنگ تیره ی اندوه!!!
وحتی ...خنده ها جز رنگ تزویری..
دروغین نیست!!!
ز رنگ زرد وبی حال دوروئی ها!!!
ز ناچاری گهی شاید ...
برای حفظ ظاهر....در ورای چهره ای پُر بغض
،، لبخندی،،!!!!
درخشش های اشکی در نگه جاوید!!!
ورنگ سرخ خونباری
بروی گونه ای بی رنگ...
که از سوز درون ...الهام میگیرد!!!
....
به هرجا دیده پُر وحشتم گردد
هراس دیدگان دیگران... بیم دلِ پُر التهابم را
فزونی میدهد ازدرد!!!
خدایا... قصه ها گر قصه ی فقر است
وگر اندوه!!!
چرا تنها ،،همین،،
در دیده من میشود تکرار؟؟!!
کجا را بنگرم آخر؟!...کدامین سونظر دوزم؟!
کجا را بنگرم یارب؟!
که آنجا شور وشوق وخنده ای
نور،،صداقت،، را
میان چهره ای شادان
بدون آن نقاب پُر ز تزویر تظاهرهای آلوده
ولی غمگین
دوباره بردلم نوری بپاشد باز؟!
دلم از سوز ودرد آدمی ...سوزان وغمگین است
توان دیدنم را ازکجا یابم؟!
که این بسیار غمگین است
کجا را بنگرم یارب؟!...کجا را بنگرم یارب؟!
فقط یکجا ... فقط یکجا
خدایا ...،، آه ،،
فقط یکسو توان دیدنِ دل هست
نگاهم.... بیقراری را ... فقط یکجا
ز خاطر می برد...با شوق
به میدانگاه اطفالی
که در بازی بدون فکر واندیشه
جدا ازهر تضاد و رنگ وافکاری
به شادی بی غم وسرخوش
وحتی ،،بی کلامی،،.... غرقه در خویشند
ودر شور وشر بازی.....چه خندانند!!!
نه اما میشود دیدن
چنین شوروشری را درمیان بچه های جنگ!!!
که غمگینند وبس تنها!!!
همین میدانگه بازی
یگانه مظهر امید ودلگرمی ست
برای این دل حیران!!!
که در اینجا حقیقت معنی خود میکند پیدا!!!!
بغیر ازاین .... حقیقت نیز بی معناست
که تنها کودک این زندگانی
،، شادمانی،، را دهد معنا!!!
وگر اوهم به فقر وظلم وجنگی
باز در سوگ وغمی ...گریان نگردد باز!!!
کنون اما ...
نه دیگر چهره ای یکرنگ خواهی یافت!!!
نه حتی در لبی لطف کمی ،،لبخند،،
جهان وزندگی پابند اندوه زمان ...هرروز
بسوی قهقرا ... ره میبرد افسوس!!!
وطفل زندگانی گرچه شادان است
به فردایش نشآید گفت
که فردای دگر ...
خالی ز تکرارِحوادث های انسانی ست
جدا آخر... ز خشم این طبیعت
باز باید درهراس تلخ ،،بودن ،،بود!!!
که ،،انسان،، بر سر انسان
چه خواهد آورد فردا !!!
که اکنون ظلم انسانی...
حوادثهای اخبار جهان شد درهمه دنیا !!!
اگر سیلی نیآزارد ....
وگر آتشفشانی سخت خاموش است
ولی دست بشر همواره... در هرروز ودر هرشب
بسان زلزله ...یا قلب سوزانی زآتشها
به جان آدمی افتاده و
خود ریشه خود را ..
زبُن از جا کَند با ظلم انسانی!!!
خداوندا ...تو شاهد باش
که اینک قرن کشتار است
همان قرنی که میگفتند
جهانی میرود تا بهترین قرن جهان باشد!!!
عجب برما...عجب برما
که گویا هر زمان هر لحظه در دنیا
امید ی بسته ...بر فردای دیگر باز
که شاید زندگانی...پرتوئی دیگر بگیرد باز
ولی ..اما....
هنوزم بر جنایتهای دیروزی
که بر انسان روا کردند
دگرباره هزاران صحبت وبحث است
دوباره قصه از جنگ است!!!
دوباره یا که شاید صدهزاران باره ...انسانی
تفنگی در کف ودر قتل عام ،،آدمی،،
در راه رفتن هاست
خدایا کودک دنیا بسی تنهاست!!!
که انسانی به رشد وعقل ودیدن ها
چونان کوری... پُر ازخشم وپر ازکینه
فقط چشمش بروی هر سیاهی باز میگردد!!
وتنها آتش ودود وتفنگ وبمب وبمب افکن
جواب تازه ی قرن جدید ماست!!!
خدایا کودک دنیای تو ... بس بیگناه و
بی پناه و بی خبر اینجاست
خدایا کودک دنیای تو تنهاست!!!
شعر از: فــرزانه شـــیدا
۱۳۸۲ بازنویسی۱۳۸۶ دی ماه
عید غدیر خم / و ایام کریسمس مبارک - همراه با شعری از فرزانه شید
ای بی وفا!!!
عشق خود را پس گرفتی
من نفهمیدم چرا؟؟
ترک ما کردی ورفتی!!!
من نفهمیدم چرا؟؟
از دلم آسان گذشتی!!!
من نفهمیدم چرا؟؟
چونکه رفتی برنگشتی
من نفهمیدم چرا؟؟
با دلم هرگز نگفتی
من چه کردم بی وفاااا!!!
رو گرفتی وتو رفتی
همچو یک ناآشنا
عشق تو اما بدل
هرگز نشد ازمن جدا !!
تا ابد تا زنده هستم
دوست میدارم ترا!!!
یکشنبه۲۶بهمن ۱۳۵۹
سروده فرزانه شیدا
مــناجــات ( فـرزانه شیـدا)
خم 
مناجات
من خــراباتی و مـسـتم به کــجا آیـم بـاز؟!
رو بسوی کّه روم ؟! با که بگردم دمــساز
شور و شادی بدلم مُـرد ... خدایا تو بگــو
با چه سازی که برقصم ...چه بخوانم آواز؟!
دسـت رو سـوی تو کردم زغـم ودرد ونیــاز
پـر و بالــم ، توشــکستی ! بـده بال پــرواز
رو مَــگیر از مـنو تــنها َمـگذارم درغـم
که تــوئی با دل افــسرده ء عـاشــق هــمراز
بارالـــهی! ز کـجا قـصه کنـم من آغــاز؟!
که دلــم پرشــده ُو قــصه درازاســت دراز
خانه ویران شده ُو قلب منم آواره
یـاربــآ ! خـانه ء دل را تـو دگـرباره بــساز!
دلـم ازدرد وغــم عــشق... به جـان آمـده بـاز
اشـک غــلطان بچکــید ازرُخـم ُو رفـت بـناز
بغُـض غــم بســته گلـویم ، شـده ام ُپر فــریاد
یاررفـــته ز برم! ... با کّـه بگــویم ایـن راز؟!
ســوی این خــسته... نگاهــی زمحـبت انـداز
که گـرفــتاری مـن نیست، بجزشــیب و فـراز
هـمه دم باتو مـناجات و دعـا، غـّرقه به اشـک
هــمه شــب با تو به سـجاده پُر مــهر نــماز
ایــزدا... دسـت مرا گـیرو رهـان ازغم ودرد
یاررا سـوی من آورد ،عــشق را جاوید سـاز!!!
سروده ی فرزانه شیدا
