هراس زندگانی -شعری از فرزانه شیدا

 

 

 

هراس زندگانی دام  عشق   است

 

ز سرمستی وشور جام عشق است

 

دهد   آوراه گی...  دلها   بسوزد

 

چو رسوائی وغم همگام عشق است! 

 

مرا هم عاشقی ، بیچاره ام کرد

 

ز غمها ،عاقبت ، آواره ام  کرد

 

شدم  تیشه  بدستی  همچو  فرهاد

 

ز عشق وعاشقی   فریاد... فریاد!!

 

 

چه  شد آ رامش  قلب  غمینم؟؟!! 

 

 

چه سان گردد دل ویرانه  ، آباد؟!

 

 

دلم  مخروبه ای  ویران سرا  شد

  

 

همه  اسرار  قلبم  برملا   شد !!!

 

 

امیدم رفت   وروزم  در  سیاهی

 

 

خدواندا ببین !! عمرم فنا شد !!!

 

 

شدم از عاشقی   یک  قلب ویران

 

 

بدرد  عاشقی  همچون  اسیران 

 

 

اگر عشق  جهان  اینگونه  باشد 

 

 

خداوندا   دل  زارم    بمیران!!

 

 

که تنها شوق انسان مهربانی ست

 

 

به جان مانند  اکسیر جوانی  است

 

 

اگر ؛ مهر ومحبت ؛  جان   بسوزد

 

 

چه  امیدی دگر بر زندگانی ست ؟!!

  

 

به غم مُردن فقط  فرجام عشق است

 

 

؛؛هراس زندگانی ؛؛دام عشق است!!!

 

 

ز آنروز  در  هراسم   از محبت

 

 

که قلبم  عاشق   ناکام   عشق است

 

 

آذر ۱۳۶۲پنجشنبه / سروده فرزانه شیدا